چند گفتار درباره ی توتالیتاریسم

کتاب چند گفتار درباره ی توتالیتاریسم

کتاب چند گفتار درباره ی توتالیتاریسم  نوشته فئودور داستایفسکی است که عباس میلانی آن را به زبان پارسی ترجمه و توسط  نشر اختران چاپ و روانه بازار شده است. توتالیتاریسم خصم بی چون و چرای فردیت است و همه را یک رنگ و هم شکل می خواهد. در عین حال هرگز به انسان آن چنان که هست رضایت نمی دهد و سودای از نو ساختن انسان را در سر دارد. شرط نخست این بازسازی نوعی فراموشی تاریخی است. دولت توتالیتاریستی خاطرات مردم را نیز تیول خود می داند.

انسان ها باید گذشته و خاطرات خود را وا بگذارند و دیروز و امروز و فردا را تنها در آینه ی ایدئولوژی تاریخی ببینند. چون برای فردیت احترامی قائل نیست، چون انسان را به وسیله ای برای تحقق آرمان های مکتوم تاریخ با ذات برتر دیگری چون نژاد یا ذات ملکوتی به حساب می آورد پس ارجی برای عرصه ی خصوصی فرد قایل نیست و دولت را محق و در واقع مکلف می داند که بر تمامی لحظات زندگی یک یک انسان ها نظارت کند. حتی خلوت ذهن آدمی را هم عرصه ای خصوصی نمی داند و دولت توتالیتاریستی اداره ی آن را دست قدرت خود می خواهد. دقیقا به همین خاطر این گونه دولت ها صرفا با دشمنان عملی خود نمی ستیزند بلکه دشمنان بالقوه و ذهنی خود را نیز می جویند و عقوبت می کنند.

بخشی از کتاب چند گفتار درباره توتالیتاریسم

او از افکار عمومی بیزار است. از اخلاق عمومی حاکم با تمام تبلورها و انگیزه هایش نفرت دارد. نزد او هر چه پیروزی انقلاب را تسهیل کند اخلاقی و هر آنچه راه انقلاب را سد کند غیر اخلاقی و جنایتکارانه است. او با خود سختگیر است باید با دیگران نیز سختیگر باشد. شور تام و تمام و خلل ناپذیرش برای انقلاب هر نوع احساسات رقیق، عواطف خانوادگی و زنانه، دوستی، عشق و حتی شرافت را در او می کشد.

منبع: فروشگاه کتاب ایران