هیچ دوستی به جز کوهستان

کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان

کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان که پیش از این با ترجمه کتاب  زبان اصلی No Friends But The Mountains آشنا بودیم اکنون به زبان پارسی از سوی نشر چشمه روانه بازار شده است. کتاب نامبرده توسط بهروز بوچانی که از پناهندگان غیر قانونی به استرالیا بود، نگارش شده است. او به همراه برخی از افراد که بصورت غیر قانونی قصد ورود به خاک کشور استرالیا را داشتند دستگیر و به جزیره ای به نام مانوس تبعید شدند. وی در مدت ۶ سال زندانی بودن در جزیره مانوس کتاب هیج دوستی بجز کوهستان را نگارش کرد و توانست گرانترین جایزه ادبی استرالیا را کسب نماید. البته نکته حائز اهمیت این است که در مراسم اهدای جوایز به او اجازه ورود به سالن داده نشد و او در جزیره زندانی بود.

داستان نگارش کتاب نیز بدین صورت بود که او کتاب را بصورت فایل و قسمت به قسمت برای دوستش از طریق نرم افزارهای اجتماعی ارسال می کرد و او این داستان ها را بصورت یک کتاب در آورد و در نهایت توسط امید توفیقیان به زبان انگلیسی ترجمه و برای مسابقات ادبی استرالیا ارسال گردید و توانست جایزه ویکتوریای استرالیا را کسب نماید.

“کتابی که در دست شماست روایتی است از مردی که مرگ را تجربه کرده و حالا با قدرت ادبیات، آزادی اش را به دست آورده. کتابی که بعید است تصاویرش را فراموش کنید”

متن پشت جلد کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان

بهروز بوچانی (۱۳۶۲) ، نویسنده و مستند ساز و روزنامه نویس ایرانی، خاطره ی دوزخ را با خود دارد. او که پیش از ترک ایران در حوزه ی محیط زیست و مسائل کردها مشغول به نوشتن بود، ناچار شد تا ایران را به مقصد استرالیا ترک کند و این آغاز راهی بود که از او نویسنده ای رنج دیده سازد. بوچانی بعد از غرق شدن قایق مهاجران غیرقانونی از مرگ گریخت، اما در اقدام بعدیش به دست گارد نیروی دریای استرالیا دستگیر شد و همراه مهاجران دیگر به جزیره ی مانوس فرستاده شد. او در این ناکجا آباد، که حق خروج از آن را نداشت و شبیه به یک تبعید گاه مخوف بود، نوشتن کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان را آغاز کرد.

او خاطرات و تجربه هایش را در قالب رمان به زبان فارسی می نوشت و از طریق پیام رسان واتس آپ برای مونس منصوبی می فرستاد، که در نهایت به همت ایشان و با ترجمه ی امید توفیقیان منتشر شد.

بخشی از متن کتاب بهروز بوچانی

پنگوئن آن قدر تسلیم مرگ بود که حتی حاضر نبود کوچک ترین تکانی به آن بدن شلش بدهد و حداقل خودش را به زیر سایبان ناخدا بکشاند. اگر تنها یک وجب آن بدن خشکش را حرکت داده بود، توفان آن همه بدنش را نکوبیده بود. حالا این تکه گوشت رنگ پریده اسباب خنده ی جوانک ها شده بود. جالب این که آن کسانی که دهان شان تا بنا گوش باز بود و لش پنگوئن را مسخره می کردند، شب قبل از شدت ترس رنگ به صورت نداشتند.

نمی دانستند این پنگوئن، که حالا موجب تفریحشان شده بود، یکبار غرق شدن در اقیانوس را تجربه کرده بود، اما او گونه ای از شجاعت را با خودش حمل می کرد؛ شجاعتی که برای بار دوم او را به روی اقیانوس  و موج های سنگین کشانده بود. دیگران با دیدن پنگوئن ضعیف و ترسو احساس قدرتی کاذب می کردند و این خصوصیت انسان های ضعیف است.

در فروپاشی و نابودی و سقوط دیگران، همیشه رگه هایی نیرومند و آشکار برای شادی وجود دارد.

منبع : فروشگاه کتاب ایران