کتاب مصطفی شعاعیان و رمانتیسم انقلابی
کتاب مصطفی شعاعیان و رمانتیسم انقلابی اثر انوش صالحی می باشد. در ایران دهه چهل، وقتی که یکی دیگر از شرایط حاصل برای گذر مسالمت آمیز جامعه از بند دیکتاتوری و عقب ماندگی به بن بست رسید، جوانانی برخاسته از طیف های گوناگونِ سیاسی به شیوه های قهرآمیز مبارزه روی آوردند و محفل ها و گروه های کوچک و بزرگی را برای این منظور سازماندهی کردند. عصر روز نوزده بهمن ۱۳۴۹ عده ای جوان مسلح با ظاهری غریب از دل جنگل های انبوه شمال در منطقۀ سیاهکل استان گیلان بیرون آمدند و با حمله به پاسگاه ژاندارمری آن سامان، فصل تازه ای را در تاریخ معاصر ایران رقم زدند.
سرنوشت هر یک از این مبارزان با مجموعه های عمل کرد و آثارشان نمادی از یک دورۀ تاریخی است: دوره یی که تنها سه دهه از وقوع حوادثش می گذرد. با این همه، ابعاد رخدادها و هویت آدم های درگیر در آن ماجراها، فاصله یی با دنیای پیرامون ما گرفته است که انگار صدها سال از حیاتِ آنان می گذرد. آدم هایی که به رغم همۀ خصایل مثبت و منفی شان، مبارزۀ سیاسی را با ریاضت فردی درهم آمیخته بودند و نه تنها جان بر سر اعتقادات خود گذاشته بلکه در هنگامۀ مبارزه نیز خود را از پیش پاافتاده ترین حقوق فردی و اجتماعی محروم کرده بودند تا در هیأت قدیسین معاصر، نمونه یی از انسان های جامعۀ آرمانی خود باشند.
دربارۀ مصطفی شعاعیان
مصطفی شعاعیان دموکرات، چپگرا و فعال سیاسی ایرانی بود. بسیاری او را یک روشنفکر و یک متفکر می دانند. او با تشکیل یک گروه مسلحانه در سال ۱۳۵۱ با لو رفتن طرح عملیاتی ذوب آهن اصفهان فراری شد و مجبور به ترک تدریس گردید. شعاعیان از منتقدین برجستۀ لنینیستی در پیش از انقلاب ۱۳۵۷ بود.
کتاب رمانتیسم انقلابی از انوش صالحی در دو بخش اصلی با عنوان های: مسگرآباد و موسم باران و باروت روایت می شود. رمانتیسم در اصل به فرقه یا کسانی گفته می شود که احساسات و سر منشا هنر را برتر از عقل می دانند و در قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی به خصوص در فرانسه شکل گرفتند.
قسمتی از متن کتاب مصطفی شعاعیان و رمانتیسم انقلابی
مصطفی بعدها انتقادات خود را بارِ دیگر نسبت به مجاهدین مطرح می کند. یکی از انتقادات اصلی او نسبت به مجاهدین این بود که «چرا پس از درگیری فداییان، به سرعت نیروهای خود را آرایش نظامی ندادند و جبهۀ نوینی را نگشودند.» انتقاد دیگری که از طرف مصطفی به مجاهدین وارد شده بود، همانا نداشتن خصلت نظامی بود.
به نظر مصطفی، مجاهدین گویی خود را برای رفتن به بهشت تربیت می کردند. و این نبودِ خصلت نظامی نیز کار را عملا بدان جا کشاند که بدون استثناء، مجموعه دستگیری های اولیه مجاهدین، بدون حتی اندکی مقاومت مسلحانه عمل شود، حال آن که روی هم رفته، در خانه های مخفی مجاهدین که سپس به دست دشمن افتاد، پنهان گاه ها و حتی علنی گاه هایی وجود داشت که در آن ها اسلحه هایی نگه داری می شد…
نوشته شده توسط : فروشگاه کتاب ایران
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.