کوری

 خلاصه داستان کتاب کوری :

داستان کتاب کوری از ترافیکِ یک چهارراه آغاز می‌شود. رانندهٔ اتومبیل پشت ترافیک ، ناگهان دچار حالت عجیبی از کوری می‌شود و به چشم پزشک مراجعه می کند. با فاصلهٔ اندکی، افراد دیگری که همه از بیماران همان چشم پزشک اند ، دچار بیماری کوری می‌شوند. پزشک با معاینهٔ چشم آنها درمی‌یابد که چشم این افراد کاملاً سالم است ، اما آنها هیچ‌چیز نمی‌بینند. جالب آن است که برخلاف نابینایی ، که همه‌چیز سیاه است ، تمامی این افراد دچار دیدی سفید می‌شوند. در ادامه شیوع این بیماری دولت ، تمامی افراد نابینا را جمع‌آوری و در یک آسایشگاه اسکان داده می‌ دهد …..

قسمت هایی از رمان کتاب کوری را با هم میخوانیم :

قرنطینه شده ها در تخت ها دراز کشیده و منتظر خواب بودند تا بر فلاکتشان سرپوش بگذارند. همسر چشم پزشک با احتیاط ، انگار این خطر وجود دارد که دیگران این صحنه ی ناخوشایند را ببینند ، به بهترین وجهی که میتوانست شوهرش را تمیز کرد. همان سکوت غم انگیزی حاکم بود که خاص بیمارستانهاست ، وقتی بیمارها خوابند و حتی در خواب درد می کشند. همسر چشک پزشک نشسته بود و هوشیار تختها ، طرح مبهم پیکرهای خفته ، صورتی رنگ پریده ، و دستی را که در خواب تکان می خورد تماشا می کرد…..

در آستانه ی دری که به بخشهای سمت راست باز می شد ، زنی پدیدار شد که تا این لحظه دور از چشم به حرفهایشان گوش می داد. همان زنی بود که خون توی صورتش فواره زده بود ، همان که همسر چشم پزشک در گوشش نجوا کرده بود ساکت باش ، و حالا با خود می گوید از جایی که در میان این جمع نشسته ام نمی توانم گویم ساکت باش ، مرا لو نده ، حتما صدایم را می شناسی ، محال است بتوانی فراموشش کنی ، دستم روی دهانت بود و تنت به من چسبیده بود که گفتم ساکت باش ….

باران بند آمده است ، دیگر هیچ کوری با دهان باز در باران نایستاده است. دور افتاده اند و نمیدانند چه کنند ، در خیابان ها سرگردانند ، اما هرگز چندان طول نمی کشد ، رفتن و ماندن برایشان یکسان است ، غیر از جستجوی غذا هدفی ندارند ، دیگر از موسیقی خبری نیست ، دنیا هرگز انقدر ساکت نبوده است ، سینماها و تئاترها فقط پناهگاه بی خانمان هایی است که از جستجوی غذا دست شسته اند …

ژوزه ساراماگو با خلق کتاب کوری موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۸ گردید.

نوشته شده توسط : فروشگاه کتاب ایران